«او بر لبه‌ي تيز خواب‌ها راه مي‌رود»
نگاهی به
يك نوع نوشتار سهل و ممتنع در شعرهاي سپيده جديري هست كه مشخصه‌ي تفكر شاعرانه‌ي سپيده جديري ست. شعرهاش نه تصوير محض‌اند و نه آواي محض؛ حرف‌هايي ريخته از گلو هستند كه در تنهايي ي كلمات، بغض كرده و آواز مي‌خوانند. در امتداد نوشتار سپيده جديري، صداي طنين مطنطن كلمات است كه خستگي ي خواننده را در مي‌كند. اين نقطه‌ي قوت نوشته‌هاي اوست كه نظم گفتارش، توليد آهنگي براي جملات كرده است. و تلاطم امواج درياي نوشتارش، نوعي آشوب شاعرانه را دامن مي‌زند كه در نوع خود بي نظير است. شعرهاي سپيده جديري را بايد خواند. بهترين نوشته‌هاي او شعرهاي او هستند. و سريعترين راه براي ملاقات شاعر، تورق در دفاتر اشعار اوست. شعر سپيده جديري، شعر ساده نيست، در عين حال كه پيچيده هم نيست. او بر لبه‌ي تيز خواب‌ها راه مي‌رود. و بيداري، خود را در لابلاي تمهيدهاي شاعرانه‌ي ظريف كلماتش، پنهان كرده است.
نمونه شعر: هر شعري از سپيده جديري، دنياي كوچك و ظريف و زنانه و شاعرانه‌ي خودش را دارد.
شعرهاي سپيده جديري را حداقل بايد دوبار خواند. شعرهاي اين شاعر خوب را بايد خواند.
سهراب رحيمي
چهاردهم ماه مه
مالمو، سوئد
No comments:
Post a Comment